Donderdag 18 november

Donderdag 18 november:
Vanmorgen stond een huisbezoek op het programma. Er was een aanvraag gedaan voor 2 broertjes van 3 en 5 jaar, wiens moeder was overleden tengevolge van AIDS. Ze zouden in Thamsanqa geplaatst worden. Nou, wij rijden eerst een township in ,maar voor ik het in de gaten wordt de weg smaller ongelijker en stijgender. Een ware rollercoaster. De bergen in Thassos zijn er niets bij . En het rijden wordt ook nog bemoeilijkt door de vele honden, stenen, stokken, kinderen en volwassen die zich op deze smalle weggtjes bevinden. We zijn in de shacks. Uit golfplaten, planken, plastic en modder opgebouwde provisorische hutjes, zonder water , licht of gas. Geen toiletten. Er is niets. Mensen koken wat op een butagesstelletje(levensgevaarlijk daar). Halen water bij een soort pomp, en plassen en poepen boven een gat in een hokje of op een grote emmer.
We kwamen binnen door een deur die tegen het huis was geplaatst, de vloer daar lagen stukken kapot zeil en tapijt op het nu harde zand(stel je voor als het regent)de houten platen die de muren vormden , waren hier en daar bepleisterd met klei-achtige aarde. De golfplaten die het dak vormden vertoonde gaten en die hadden ze proberen te vullen/maken met stukjes zeep(ja ja en dan die regen!)in de ruimte stonden 2, 5 de hands banken met oude lappen erover, een tafel met een plastic bedekking, een oude kast met wat bekers en glazen en bijbels. Achter de “kamer”waren 2 kamers afgescheiden door houten platen met een soort deur. Daarin 2 drie persoonsslaapgelegenheden met een enorme berg kleding e.d. er op. Daarin moesten een oma,de 2 kleine jongetjes, haar dochter met de baby en haar volwassen zoon slapen. In een uitbouwtje was een soort kast/aanrecht met een paar oude pannen en wat serviesgoed en bestek en een eenpits kookstel op petroleum. Buiten in een hokje was een “toilet”die ik niet gezien heb.
Ik was geschokt. Dat er mensen zijn die zo moeten leven. Ja, ik had op tv wel eens gezien, maar als je dat zelf meemaakt dat komt hard aan.
En dan blijkt dat oma, de oma niet is, maar een buurvrouw die zich over de kinderen ontfermd heeft. Omdat de echte oma op straat leeft en alcoholiste is en de oom niets men de kinderen te maken wil hebben. Er zijn geen geboortebewijzen of greencards(ziekenhuiskaarten) die iets kunnen bewijzen van de jongetjes. En dat er bij moeder al een andere soc. Org is betrokken en dus ook bij de kinderen en dan mag een andere org. Zoals in dit geval Family Restoration Services(Thamsanqa) zich er niet mee bemoeien(thats law). Maar we willen de kinderen toch niet zo maar aan hun lot over laten. De buurvrouw is zelf ook erg arm en die gaat eind v.d. maand terug naar haar familie in de Transkei. Dus wij gaan op zoek naar die andere organisatie , en weer een andere soc.werker en die zit weer ergens anders en die mag en kan zonder de ene ook niets doen. Kortom we worden van het kastje naar de muur gestuurd. En dat rijdend met 5 volwassenen in een piepklein autootje, door de shacks en townships in een hitte van 30 gr. Dit duurde tot 1 uur(v.a. half 10) en we moetsen ook overal wachten en nergens kon je zitten en waren er veel mensen voor ons.
Uiteindelijk is er een afspraak gemaakt dat de buurvrouw gaat zorgen dat ze de soc.werkster van de ene organisatie gaat doorgeven of ze contact met ons op wil nemen over overname van de kinderen. Dat gaat dan maandag gebeueren
Daarna nog 2 uur met 2 kinderen door de townships gereden op zoek naar hun familie/moeder of vader omdat Tia aanvullende infirmatie moet hebben over ze voor er grand(toelage) wordt uitgekeerd aan Thamsanqa voor deze kinderen. Hele families verschijnene ten tonele en sturen je van hot naar haar. Omdat de gezochte personen verhuizen, tijdelijk elders verblijven , ruzie hebben gekregen of weer eens een nieuwe vriend hebben. Tegen 4 uur hebben we er een gevonden en voor de andere een verwante die zal zorgen dat a.s. dinsdagmiddag de moeder op de afgesproken plaats zal verschijnen. Na iedereen weer naar zijn/haar eigen huis/plekje terug te hebben gebracht , ha dik het wel gehad. Mijn hoofd was vol van indrukken, ik had dorst, wilde eindelijk wel eens naar een toilet en naar mijn Afrikaanse huis. Dus Karin bij haar werk opgehaald en thuis afgezet, boodschapjes gedaan en om half 6 was ik eindelijk thuis.
En probeer het door dit te schrijven het wat van me af te zetten. Ga me morgen maar eens lekker lichamelijk moe maken, dat helpt meestal wel. Kan met speciale vrijwilligerskorting hier in de buurt sporten en verder ga ik Tia een bezoekje brengen en van de zon genieten.